Δικαιοσύνη, με την κοσμική και στενή έννοια
του όρου, είναι η επικράτηση του δικαίου, η ικανοποίηση του περί δικαίου κοινού
αισθήματος, η αναγνώριση των δικαιωμάτων του άλλου.
Κατά την Αγία Γραφή δικαιοσύνη είναι η αρετή
εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο σε συνδιαλλαγή και κοινωνία με το Θεό.
Η δικαιοσύνη, λοιπόν, αποτελεί ανθρώπινη
ανάγκη. Ο άνθρωπος επιθυμεί να σέβονται οι άλλοι το δίκαιό του και τα
δικαιώματά του, ακριβώς όμως όπως και ο ίδιος πρέπει να σέβεται των άλλων και
να συμπεριφέρεται ανάλογα.
Το πρώτο πλαίσιο στο οποίο αναπτύσσεται
η δικαιοσύνη, όπως και οι βασικές αρχές της αγάπης, της ταπείνωσης και της
υπομονής, είναι αυτό της οικογένειας. Μέσα σε αυτήν, η δικαιοσύνη περικλείεται
στην έννοια της αγάπης.
Είναι απαραίτητο να καλλιεργείται στα
παιδιά, μέσα από την οικογένεια, η αίσθηση του δικαίου και της δικαιοσύνης, από
πολύ μικρή ηλικία. Αυτό πετυχαίνεται:
Ø
Πρωτίστως
και κυρίως με το παράδειγμα των γονέων
Ø
Σε
κάθε ευκαιρία πρέπει οι γονείς να επισημαίνουν στα παιδιά τους ότι οι
απαιτήσεις τους έχουν δυνατότητα ικανοποίησης, μόνο σε συνάρτηση με τις
επιθυμίες των άλλων
Ø
Είναι
απαραίτητο να μαθαίνουν, από μικρά τα παιδιά, ότι η δικαιοσύνη δεν είναι μια
μίζερη διεκδίκηση αναγνώρισης της αδικίας, ούτε θα πρέπει να είναι προσπάθεια
απόκτησης των ίδιων προνομίων, που έχει π.χ. ο αδελφός ή ο συμμαθητής
Ø
Χρειάζεται
ακόμη να εννοήσουν τα παιδιά ότι ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Για
να είναι όμως ευτυχισμένα, πρέπει να μάθουν να κάνουν στους άλλους όλα όσα επιθυμούν
να κάνουν και οι άλλοι σε αυτά. Συγκεκριμένα είναι καλό να θέτουν σε εφαρμογή
τις παρακάτω αρχές:
ü
Αν
θέλεις να παίρνεις, πρέπει να δίνεις
ü
Αν
θέλεις να σε σέβονται, πρέπει να τιμάς
ü
Αν
θέλεις να σε βοηθούν, πρέπει
να προσφέρεσαι
ü
Αν
θέλεις να σε σκέφτονται, πρέπει
να νοιάζεσαι
ü
Αν
θέλεις να σε αγαπούν, πρέπει
να αγαπάς
Σε αρκετές περιπτώσεις τα παιδιά
αισθάνονται αδικημένα μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Είναι, φυσικά, γνωστό ότι οι
γονείς αγαπούν όλα τους τα παιδιά το ίδιο, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων. Μερικές
όμως φορές η συμπεριφορά τους δεν είναι σωστή ή τα παιδιά εισπράττουν κάτι
τέτοιο και αισθάνονται αδικημένα. Η πίκρα αυτή της αδικίας μένει μέσα τους,
συχνά για όλη τη ζωή τους. Γι’ αυτό οι γονείς, που έχουν αδυναμία σε ένα τους
παιδί ή αισθάνονται έντονα την ανάγκη για προστασία ενός από τα παιδιά τους, είναι
καλό να προσέχουν μήπως τελικά θολώνει η κρίση τους και αδικούν τα άλλα.
Είναι βασικό να θυμόμαστε οι γονείς πως
μέσα στην οικογένεια προετοιμάζουμε τα παιδιά μας για την επαφή τους με την
κοινωνία, στην οποία, δυστυχώς, η αγάπη δεν είναι το κυρίαρχο συναίσθημα.
Ειρήνη Νίτη (Δασκάλα στην Ειδική Αγωγή)
