Πειραϊκές εκλογές και οβελίες με κουτόχορτο…

Του Στέφανου Μίλεση

Βρισκόμαστε στον Πειραιά του 1879 που αριθμεί μόλις 21.718 κατοίκους. Περίοδος Δημοτικών Εκλογών η χρονιά εκείνη, και ο ανταγωνισμός των υποψηφίων κυριαρχεί με όλους τους τρόπους, στην ζωή της πόλης. Ο Τρύφων Μουτζόπουλος από την μια πλευρά και ο Θεόδωρος Ρετσίνας από την άλλη. Ο Ρετσίνας υποστηριζόμενος από τους εμπόρους και τους βιομηχάνους (βιομήχανος και ο ίδιος) είχε τον αέρα της νίκης, καθώς είχε την υποστήριξη των «δυνατών» της πόλης, αφετέρου απασχολούσε στα εργοστάσιά του πλήθος Πειραιωτών και ήλπιζε στην υποστήριξή τους. 

Έχοντας μάλιστα τέτοια πεποίθηση για τη νίκη, παραθέτει ένα γεύμα με οβελίες στον έρημο τότε λόφο της Καστέλλας, έξω από το μοναδικό κτίσμα που υπήρχε τότε, το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Ο μικρός αυτός ναός είχε κτισθεί από τον Περρωτή λίγα χρόνια πριν και μετατράπηκε σε ενοριακός το 1883. Μέχρι όμως την εποχή που γίνεται το σούβλισμα του Ρετσίνα, όπως αναγράφεται σε σχετικά ενθυμήματα εποχής «ο ναός του Περρωτού υπήρχε και μόνο στους πρόποδες είχαν κτισθή οικίαι τινές, και ιδία προς το μεσημβρινοδυτικόν μέρος».

Η «προκαταβολική» εορτή του Ρετσίνα για τη νίκη που θα ακολουθήσει, συνοδεύεται από μουσική και μετά το πέρας του γεύματος, άπαντες κατέβηκαν με μορφή διαδήλωσης στο κέντρο του Πειραιά και σταμάτησαν έξω από το σπίτι του «σίγουρου» για τη νίκη Ρετσίνα, που τότε βρίσκονταν στην διασταύρωση των Λεωφόρου Σωκράτους (σημερ. Ηρώων Πολυτεχνείου) και Μπουμπουλίνας. Εκεί μετά από πολλά ζήτω, έφυγαν όλοι φαγωμένοι και σίγουροι νικητές. Όμως ο Μουτζόπουλος από την ημέρα της διαδήλωσης, μέχρι την ημέρα των εκλογών (σε οκτώ μόλις μέρες), πέτυχε υποσχόμενος έργα που θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν, με σοβαρότητα, συνέπεια και το σπουδαιότερο ήθος να μετατρέψει την πλειοψηφία του Θ. Ρετσίνα σε μειοψηφία και να εκλεγεί και πάλι Δήμαρχος Πειραιά (περίοδος 1879-1883). Τότε κυκλοφόρησε σε όλο τον Πειραιά ένα τραγούδι που έλεγε: «Κρίμας τα ζήτω και τη λιτανεία / Και τ΄ αρνιά που φάγανε στον Προφήτη Ηλία / Ήταν πολύ νόστιμα είχανε κι΄ αλάτι / Μα στερνά γενίκανε πίκρες και φαρμάκι».

Φίλοι μου η ιστορία είναι καθόλα αληθινή και συνέβει στην πόλη μας. Δείχνει ότι μπορεί το χρήμα, η δύναμη και η επίδειξη να υπερισχύουν τις περισσότερες φορές στις εκλογές με την μορφή οβελία (συνοδεία κουτόχορτου), αλλά όχι πάντα. Υπάρχουν και κάποιες φορές που το εκλογικό σώμα, είναι αφυπνισμένο, καταλαβαίνει ποιος υποψήφιος διαθέτει ήθος, σοβαρότητα, ειλικρίνια, ποιος αξιολογεί τους συνεργάτες του με μέτρο την αξιοκρατία και την εργατικότητα και ποιος δεν διαθέτει ούτε ίχνος από αυτά. Οι οβελίες πρέπει να μπαίνουν στην φωτιά μετά τη νίκη και όχι πριν και το κυριότερο ο λαός όταν τρώει οβελία να μην το τρώει συνοδεία κουτόχορτου!