Στο λιμάνι του Πολιτισμού, αντί να
προσπαθήσουν να μας διαψεύσουν όταν λέμε ότι το ενδιαφέρον για τον πολιτισμό
του Πειραιά είναι ευκαιριακό και επιφανειακό, μας επιβεβαιώνουν.
Η «αξιοκρατικά» διορισμένη διοίκηση
του Δημοτικού Θεάτρου έκρινε παράφωνους τους απόφοιτους και τους μαθητές του
Μουσικού Σχολείου Πειραιά! Δεν είμαι μουσικός αλλά ελπίζω ότι δεν είμαι άμουση.
Τουλάχιστον είμαι απλά ένας άνθρωπος που με την απλή ανθρώπινη λογική και στοιχειώδη
ευαισθησία απέναντι στα παιδιά ενός σχολείου και μάλιστα μουσικού, θεωρώ
εγκληματικό πλήγμα για την ψυχολογία και το ηθικό αυτών των παιδιών, τον
αποκλεισμό τους από το Δημοτικό Θέατρο της πόλης τους.
Οι κριτές που απέβαλαν μπορεί να
είναι μουσικοί αλλά σίγουρα είναι Άμουσοι. Με Άλφα κεφαλαίο. Τι σημαίνει
μουσική παιδεία θάπρεπε να το ξέρουν. Κάποιον αρμόδιο θα έχουν στο περιβάλλον
τους να τους παραπέμψει στα κείμενα που την περιγράφουν ως μόρφωση ψυχής κατ’
αρχάς και κατά κύριο λόγο.
Τις προάλλες ο κ. Στέφανος Μίλεσης
έγραφε στη «Φωνή» για τον συγκοινωνιακό αποκλεισμό του Μουσικού Σχολείου
Πειραιά.
Αντί να είμαστε υπερήφανοι που η πόλη
μας διαθέτει Μουσικό Σχολείο (σημειωτέον ότι η παραβατικότητά του είναι μηδέν)
και να το τιμούμε όπως και αυτό μας τιμά με την παρουσία του, το διώχνουμε από
το σπίτι του!
Γιατί σε ποιους ανήκει το Δημοτικό
Θέατρο, αν όχι στους καλλιτέχνες; Αν ήδη το έχουν καταλάβει άμουσοι και
άσχετοι, φοβάμαι ότι οι παραφωνίες θα συνεχιστούν. «Οι δικές τους φυσικά» που
ίσως είναι μέσα στην αυταρέσκειά τους τούς φαίνονται ουράνιες αρμονίες,
θεωρώντας ότι ο γιαλός είναι στραβός και ότι αυτοί μια χαρά αρμενίζουν.
Παιδιά κρατείστε το χαμόγελό σας, το
κέφι, την αισιοδοξία, την αποφασιστικότητα, τα ταλέντα σας και εμείς μαζί σας.
Βαρβάρα Τσιάλτα
