Τη γιαγιά μου την Εριφύλη- Αριάνθη, που τη
φώναζαν Κοκκώνα, δεν την γνώρισα ποτέ γιατί είχε πεθάνει, πολύ πριν γεννηθώ.
Ο πατέρας μου,
από πίκρα, γιά τον πρόωρο χαμό της, δεν μιλούσε συχνά, για τη μητέρα του και
στο σπίτι μας, δεν υπήρχε ούτε μια φωτογραφία της. Οι συνειρμοί, που ανέδυε η
ανάμνησή της, ως φαίνεται, ήσαν εφιαλτικοί, γιατί χάθηκε από την επάρατη νόσο,
που φώλιασε μέσα της όταν το αγαπημένο της παιδί, ήταν αγνοούμενος, Εύελπις,
στη μάχη της Κρήτης....
Εγώ, όμως την
εγνώριζα. Ένα βράδυ, την ονειρεύτηκα, να στέκει πάνω από το διπλό καρυδένιο
κρεβάτι, όπου είχα εισχωρήσει, ανάμεσα στους γονείς μου, ως νήπιο. Φυσικά δεν
μιλούσα ακόμα, εννοώ, δεν μιλούσα με το στόμα αλλά της μίλησε η ψυχή μου. Κράτησα
τη συνάντησή μας μυστική.
Την αναγνώρισα,
όμως, όταν πολύ αργότερα, είδα το πορτραίτο της, στο σπίτι της θειάς μου της
Μαρίκας, στο νησί μας.
Δεν είπα τίποτα
ποτέ, γιατί γνώριζα από παιδάκι, ότι κάποια πράγματα, δεν τα συζητάμε, μοναχά
τα κρύβουμε στην ψυχή μας.
Η γιαγιά μου
ήταν αυτό, που λένε λεβεντογυναίκα, ψηλή, μελαχρινή, δεσποτική.
Η καταγωγή του
πατέρα της ήταν από το Αϊβαλί, πράγμα ολοφάνερο από το Ιωνικό της πρόσωπο και
την λεβέντικη κορμοστασιά. Ήταν γνωστή η ιστορία του πάππου της, που σε ηλικία
δύο περίπου ετών νήπιο, είχε φθάσει στην παραλία της Άχλας, με μιά βάρκα γεμάτη
ναυαγούς, από την καταστροφή, στις δύο του Ιούνη του 1821, του Αϊβαλιού, όπου
οι Τούρκοι είχαν προβεί σε αντίποινα εναντίον της Ελληνικής εθνεγερσίας.
Το παιδάκι,
φορούσε σταυρό και το μόνο, που ψέλλιζε ήταν το χριστιανικό του όνομα.
Χριστόδουλος!
Έτσι έφθασε η
γενιά της στο νησί.
Η γιαγιά μου,
ήταν περήφανος και δυνατός άνθρωπος. Δεν λύγισε ποτέ και σε τίποτα.
Ούτε όταν
γέννησε το πρώτο ανάπηρο παιδί της, ούτε όταν φυλάκισαν τον πάππου μου στη
Φορμόζα, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο, γιά δυο περίπου χρόνια, μοίρα των
ναυτικών τότε, ούτε όταν γέννησε και το δεύτερο παιδί, κωφάλαλο, μετά από χρήση
κινίνης, που ήταν τότε διαδεδομένη παυσίπονη ουσία.
Έζησε, με την
μικρή κοινωνία, στραμμένη στη διαφορετικότητα των δύο από τα πέντε παιδιά της
και ύψωσε ανάστημα στους μικρόψυχους, που κερδίζουν πόντους πατώντας επί
αδυνάτων και πτωμάτων..
Κατάφερε, να
αποδείξει, ότι η διαφορετικότητα, μπορεί να καταστεί ευλογία, σε μια εποχή, που
έπνιγαν με το μαξιλάρι τη νύχτα, το “άλλο” παιδί.
Υπέμεινε, με το
κεφάλι ψηλά, δίδαξε ανθρωπιά και πολιτισμό και όρκισε στο νεκροκρέβατό της, την
οικογένεια να παραμείνει ενωμένη, με το συμφέρον των αναπήρων στην πρώτη
γραμμή.
Ήταν πενήντα δύο
χρονών, όταν ξεκουράστηκε..
Η γιαγιά μου με
δίδαξε από ψηλά, το σεβασμό προς τους αδυνάτους, τις λεπτότατες χορδές της
αγάπης και την τιμή στη ζωή, ως υπέρτατη αξία.
Μία ελληνική
οικογένεια, όπως χιλιάδες άλλες. Όπως κι οι δικές σας, φίλοι μου...
Με θύμησες και
κουβάρια, που ξετυλίγονται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.... Όπως όλων
ημών, που προτιμήσαμε να ξεχάσομε τα δεινά, των προγόνων μας.
Τους πληθυσμούς,
που σφαγιάσθηκαν ή μετακινήθηκαν, όσοι πρόλαβαν να διασωθούν, σε άλλα μέρη, νέες
πατρίδες.
Αυτό, που
επιθυμώ να αναδείξω στις γραμμές αυτές, είναι το ηθικά εύρωστο μεγαλείο της
μέσης ελληνικής οικογένειας, εκείνο, που επιθυμούν διακαώς να διαβρώσουν, άτομα
με επίπλαστα ωραία, ξένα προς τον ελληνισμό, πρόσωπα.
Ποιοί είναι
εκείνοι, που μας κυβερνούν, πίσω από την αυλαία; Από που ξεφύτρωσαν;
Κατά μάνα κατά
κύρη, έλεγε η λαϊκή παροιμία...
Από που κρατά η
σκούφια τους;
Δεκατριάχρονη,
έχασε τη ζωή της από αναθυμιάσεις, διότι ζεσταινόταν με αναμμένο μαγκάλι.
Η Δ.Ε.Η, είχε
κόψει το ρεύμα προ διμήνου, βεβαίως εάν η οικογένεια είχε μπάρμπα στην Κορώνη,
ή επρόκειτο για τα γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, όπου οφείλονται κάτι
εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ, θα είχαν ειδικότερη μεταχείριση.
Αλλά, ξέχασα, οι
γυναίκες ήταν Σέρβες....
Προ καιρού,
φίλος, μου ανέφερε περιστατικό με μεγαλοεργολάβο, που απασχολούσε αλλοδαπούς...
Και τι θα γίνει,
αν πέσει κανείς και σκοτωθεί; Είχε ρωτήσει φίλος μου ο “Λευτεράκης”, έναν
περαστικό, με τον οποίον σχολίαζαν το πενιχρότατο μεροκάματο του τρόμου και την
πλήρη ασυδοσία, ως προς την ασφαλιστική εισφορά των αλλοδαπών, που καλούμεθα να
αποπληρώσουμε οι νομοταγείς....
Άν σκοτωθεί
κανείς, πιστεύετε, πως θα βρουν τη σωρό γιά να ρωτήσουν;
Απάντησε
ειρωνικά ο περαστικός αφήνοντας πίσω άναυδο τον φίλο μου....
Αυτή είναι η
Ελλάδα, των εργολάβων και των μεσιτικών .
Προσωπικά,
προτιμώ εργολάβους, σαν την συχωρεμένη.... Έστησαν την Ελλάδα στα πόδια της, με
καθημερινές θυσίες και πολλή αγάπη. Αγάπη στον άνθρωπο- είδος πλέον, προς
εξαφάνιση, γεγονός, που αποτελεί πλέον πολιτική απόφαση.
Μαρία Μπουκουβάλα
Ιατρός – Πολιτευτής
Πειραιά
