Από σχετική συνέντευξη της νικήτριας
Υπάρχει κάτι
που μοιάζει σύμπτωση (αλλά κατά βάθος δεν είναι) σχετικά με τον τρίτο
διαγωνισμό μας. Το διήγημά σου, που ήρθε πρώτο, ήταν μια ελληνική συμμετοχή, με
αγγλόφωνο όμως τίτλο. Και μιλάει για την ζωή ενός ανθρώπου που ζει σε μια πόλη.
Θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε μεγαλούπολη. Θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω
λοιπόν σαν είναι ένα αληθινά …«διεθνές» διήγημα. Νομίζω ότι βάζεις τα συστατικά
για μια αφήγηση που αφορά οποιονδήποτε, οπουδήποτε και πουθενά συγκεκριμένα.
Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί έτσι… θα ήθελες να μου πεις;
Το έχω σκεφτεί έτσι ακριβώς, βρίσκω οτι μπορεί να
συμπεριλάβει περισσότερες αναγνώσεις. Μάλιστα μετά το Μπάρνευ'ς κόρνερ,
ξεκίνησα μια σειρά διηγημάτων σε αυτήν τη λογική. Είναι αρκετά δύσκολο να
επιτευχθεί αλλά νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο.
Σχετικά πάλι
με αυτό, θέλω σε ρωτήσω είναι αν έχεις ζήσει κάποιο διάστημα στο εξωτερικό,
αφού μοιάζει σαν να είναι πραγματικά μια βιωμένη εμπειρία αυτό που αφηγείσαι.
Αν και στη λογοτεχνία αυτό δεν είναι απαραίτητο…
Έχω ζήσει ένα χρόνο στη Σκωτία για τις μεταπτυχιακές
μου σπουδές. Θα έλεγα όμως πως αποφεύγω συνειδητά να γράφω για βιωμένες
εμπειρίες γιατί, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, δεν έχουν την απαιτούμενη
απόσταση-αποστασιοποίηση για να γίνουν λογοτεχνία. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο
ήθελα και η ιστορία αυτή να μοιάζει με μεταφρασμένο κείμενο. Δεν πρόκειται
λοιπόν για βιωμένη εμπειρία αλλά, για μυθοπλασία.
Η δική μου
άποψη είναι πως «πρωταγωνιστής» στην ιστορία που έγραψες είναι η ίδια η πόλη,
και το πιο σημαντικό, το πιο ωραίο στοιχείο είναι ο τρόπος που προσεγγίζεις την
σχέση του ανθρώπου-αφηγητή με αυτήν. Εμένα εκείνο που με άγγιξε πολύ είναι ο
τρόπος που αναζητά ο άνθρωπος αυτός σημεία αναφοράς στην πόλη – σε κάθε πόλη.
Θα ήθελα όμως να μου πεις-για να θυμηθούμε και το θέμα του διαγωνισμού, πόσο
σημαντικά είναι το όνειρο και η φυγή για σένα, για τη ζωή σου…
Χαίρομαι που το λέτε αυτό γιατί ήταν το ζητούμενο. Με
ένα τρόπο η πόλη πρωταγωνιστεί, η κάθε πόλη με τα σημεία αναφοράς του καθενός
μας. Οι αγαπημένες μας ρουτίνες από τις οποίες αγκιστρωνόμαστε για να νοιώθουμε
ασφαλείς. Με ενδιαφέρει το ισχύον και το πραγματικό. Τί πιο πραγματικό για μας
από αυτό που νομίζουμε και υποστηρίζουμε σθεναρά πως πραγματικά ισχύει; Oι
υποκειμενικές αλήθειες που δημιουργουν την υποκειμενική πραγματικότητα του
καθενός. Και παρ’όλα αυτά, παρά την επικοινωνιακή βαβέλ, η λογοτεχνία κερδίζει
το στοίχημα όταν μπορεί να μιλά σε ένα συλλογικό ασυνείδητο.
Όνειρο και φυγή. Νομίζω πως ζω αρκετά μέσα στα όνειρά
μου. Η ονειροπόληση συχνά με προστατεύει και με βοηθά να δημιουργώ. ‘Αλλες
φορές με εγκλωβίζει στην λογική ενός μελλοντικού χρόνου. Όταν το
αντιλαμβάνομαι, επανέρχομαι για να μην αφήνω τη στιγμή να ξεγλιστράει μέσα από
τα χέρια μου.
